ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ή ΓΝΩΣΗ; (Δεύτερο Μέρος)

ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ή ΓΝΩΣΗ;

(Μέρος Δεύτερο)

Η αθωότητα της διάνοιας

Φίλε μου! Μετά από χρόνια αδράνειας, διαισθάνομαι ότι το χέρι μου και ό,τι το «κυβερνά» βρίσκει τον ρυθμό του, και η γραφή γίνεται πιο ταιριαστή με τον σκοπό της. Σε ευχαριστώ για την αφορμή που μου έδωσες. Με ενθαρρύνει η αποδοχή του πρώτου μέρους του κειμένου και οφείλω να εκφράσω κάτι περισσότερο από τον πόνο, κάτι πέρα από το «καθώς πρέπει» για την κατάστασή μας και τα τεκταινόμενα. Στη συνέχεια, οφείλουμε να εισχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά στο πρόβλημα που μας απασχολεί και που ονομάζεται νόσος.

Τους «Από δω και από κει» μας ενώνει μία ομοιότητα που ξεπερνά όλες τις διαφορές, την οποία οφείλουμε να ερευνήσουμε από πολλές πλευρές και, πάνω απ’ όλα, να αποκτήσουμε τη θέληση να την βγάλουμε από την αχρηστία ώστε τα γνωστικά της προϊόντα να καθορίσουν την πορεία μας. Δυστυχώς (για κάποιους), αυτή η ομοιότητα λέγεται Ελληνική Σκέψη. Είμαστε αναγκασμένοι να διαλέξουμε ένα ξεκίνημα. Αν δεν δεχτούμε το δικό μας Χθες ως σημείο αναφοράς, είμαστε αναγκασμένοι να δανειστούμε τον ινδουισμό, τον οθωμανισμό ή όποιο άλλο ξένο χθες, ή τη μοντέρνα φλυαρία, την παγκοσμιοποίηση.

Σημασία έχει να ορίσουμε μια αρχή για να ξεκινήσουμε την έρευνα για τα αίτια της παρακμής μας και να καθορίσουμε τον στόχο. Πρώτα, όμως, να συμφωνήσουμε ότι είμαστε όντα με διαχρονικότητα, με ένα χθες και με ένα αύριο, για να συνειδητοποιήσουμε πού να τοποθετήσουμε το σήμερα. Έχουμε το θάρρος να σταθούμε μπροστά σε αυτό το καθήκον; Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, επιτρέψτε μου να εκφράσω μια άποψη.

Το χθες δεν το θέλουμε για τουριστικό αξιοθέατο ή για επίδειξη περηφάνιας. Το επιδιώκουμε ως πατρική διαταγή, για να καθορίσουμε το σήμερα μας. Νιώθουμε ότι δεν πατάμε πάνω σε χώμα, αλλά πάνω σε αφυπνισμένες ψυχές που μας θέτουν καθήκοντα συνείδησης.

Προκαταβολικά δηλώνουμε ότι δεν ανήκουμε στον εφήμερο κόσμο της ενασχόλησης με τα γεγονότα. Ζητάμε κάτι άλλο, που δεν έχει να κάνει με τον χρόνο της ενημέρωσης και τον χώρο των συμβάντων. Γευτήκαμε την «κατάργηση» του χρόνου και του χώρου και παλεύουμε ειλικρινά για κάτι διαχρονικό. Κατά πόσο θα το καταφέρουμε εξαρτάται από εμάς και από εσάς, τους «Από δω και από κει».

Ό,τι πούμε παρακάτω για τους εργάτες της σκέψης, τη σημερινή διάνοια, το λέμε καλοπροαίρετα. Τους συγχαίρουμε για κάθε ορθολογική προσπάθειά τους. Γνωρίζουμε ότι, μέσα στις συνθήκες όπου εκτελούν το λειτούργημά τους, δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο, είτε ανήκουν στη συντηρητική πρόοδο είτε στην προοδευτική συντήρηση. Δεν τους επέτρεψαν ποτέ να κολυμπήσουν στη θάλασσα της γνώσης. Έμαθαν να κρίνουν τους κολυμβητές της γνώσης, αλλά οι ίδιοι δεν κολύμπησαν ποτέ. Τους απαγόρευσαν, με διάφορα εμπόδια-βαρίδια, να υψωθούν στο επίπεδο του καθήκοντος, να θέσουν προς λύση το μυσταγωγικό αίνιγμα της ύπαρξης, την ολοκλήρωσή της.

Ο τομέας της έρευνας που ανήκει στην ανθρώπινη εσωτερικότητα ήταν απαγορευμένος ή σκοπίμως παραμορφωμένος. Ήταν προγραμματισμένη αυτή η απαγόρευση, γιατί έτσι συντηρήθηκε η διχόνοια της διάνοιας και της ύπαρξης. Όλες οι ιδεολογίες, τα θρησκευτικά και τα γνωστικά δόγματα οδηγούν την έρευνα προς τη λάθος κατεύθυνση. Αυτό έγινε υποσυνείδητη νόρμα, καταναγκασμός. Έρευνα κατ’ εντολήν λέγεται, και κάθε φορά που άλλαζε η άνωθεν εντολή, άλλαζε και η πορεία της έρευνας προς την αλήθεια. Αυτή η εντολή «ξέχασε» να επιδιώξει τη σωστή πορεία της γνώσης, να γίνει ανθρώπινη. Έτσι, οι εργάτες της σκέψης δεν γεύτηκαν ποτέ το μεθύσι από τη μελέτη των Κειμένων. Έμειναν, δυστυχώς, αμύητοι. Μετέδωσαν στον κοινό νου, χωρίς να το θέλουν, την ίδια τροφή: χωρίς γεύση, χωρίς απόλαυση.

Ζητώ την κατανόησή τους. Ο στόχος μας είναι κοινός. Το φάρμακο της γιατρειάς, όμως, είναι πικρό, και οφείλουμε να το καταπιούμε… μαζί. Ας το παραδεχτούμε τουλάχιστον μεταξύ μας: Αυτό είναι το Ελληνικό Πρόβλημα – η Κοίμησή μας!

Η απαξίωση της ζωής

Είναι πασιφανές ότι μέχρι σήμερα, όλοι μας, με τα διαβάσματα, τα γραψίματα και το έργο μας, καταφέραμε να συντηρήσουμε μια νόσο: την απαξίωση της ζωής μας. Πριν από αυτό, όμως, πετύχαμε κάτι χειρότερο: την απαξίωση της γνώσης της ζωής. Σπάνια ακούς σήμερα τη φράση: Αξίζει να τη ζει κανείς. Και ακόμα πιο σπάνια: Αξίζει να τη γνωρίσει κανείς. Έτσι εξαφανίστηκε το γέλιο, η αισιοδοξία, η χαρά. Αυτό διακρίνεται από μακριά.

Βλέπεις πολλή θλίψη, αγανάκτηση και απελπισία. Ταυτόχρονα, όμως, διακρίνεται και μια κρυμμένη δίψα για κάτι που αναμένεται. Διαισθάνεσαι στον κοινό νου αυτή την αναμονή για ένα καλύτερο αύριο. Αναμονή, ένα βουβό «περιμένω το αύριο». Αυτό είναι δείγμα θάρρους, θέλησης για υγεία, για δύναμη. Ζητείται τροφή. Οι ανήσυχοι αναρωτιούνται: «Κάτι αξιόλογο υπάρχει στο δίδυμο ζωή-γνώση που δεν το έχουμε ανακαλύψει, δεν το έχουμε εκμεταλλευτεί ακόμα». Μια ελπίδα φαίνεται στον ορίζοντα. «Ζητείται αφύπνιση», λένε οι πιο προχωρημένοι. «Ζητείται η χθεσινή γεύση που έσβησε και η προχθεσινή που χάθηκε», λένε οι διαβασμένοι. Η ίδια η κενότητα του σήμερα μας αναγκάζει να στρέψουμε το βλέμμα προς αυτόν τον κόσμο, την Ελληνική Σκέψη ως άλυτο πρόβλημα.

Επεμβαίνει, όμως, σε κάθε τέτοια προσπάθεια, ένας αρρωστημένος θόρυβος που τον λένε «πρόοδο». Αυτός χαλάει κάθε αθώα τάση για συλλογισμό, λες και θέλει να αντικαταστήσει αυτόν τον ανθρώπινο πόθο, τη θέληση για υγεία: το «περιμένω ένα καλύτερο αύριο», την ελπίδα, με άρνηση και μίσος. Κάθε προσπάθεια γνωστικής αναβάθμισης βρίσκει μπροστά της την απαξίωση, την κατάρα που λέγεται πρόοδος.

Έψαχνα πριν από λίγες μέρες στο διαδίκτυο για φιλοσοφικά χρώματα και αντιλήψεις, να βρω την πηγή τους. Συνάντησα έναν περίεργο τύπο που παρουσιάστηκε ως καθηγητής φιλοσοφίας. Προσπάθησα να αντικρίσω το «χρώμα» του, να κατανοήσω τι λέει η «μάσκα» του. Εξωτερικά έμοιαζε παραλλαγμένος, ενεργειακά ένα άδειο δοχείο. Μετά από λίγο παρουσιάστηκε: Ήταν του χρώματος του ρομαντισμού. Της φιλοσοφίας του ρομαντισμού! Διδάσκει τον ρομαντισμό και την τέχνη της αναρχίας στους φοιτητές. Στην αρχή απόρησα! Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας ένας καθηγητής που διδάσκει τη φιλοσοφική θεωρία της αναρχίας; Αν το άκουγε αυτό ο Σωκράτης, σίγουρα θα ντρεπόταν για την κατάντια των απογόνων του.

Με δυσκολία προσπάθησα να τον ακολουθήσω και κάποια στιγμή μου ήρθε να ξεράσω. Άντεξα και «διάβασα» για λίγο το είναι του. Μέσα του υπήρχε μόνο μαυρίλα και μίσος. Καιρό τώρα αναρωτιόμουν: Πού βρίσκουν την πνευματική δύναμη, τη γνωστική στήριξη και την ηθική δικαίωση αυτά τα όντα που λέγονται «προοδευτικά»; Τα υπόλοιπα είναι κατανοητά. Εκεί είδα όλο το μίσος για το Χθες μας, όλη την παραμόρφωση της σοφίας μας, όλη την «προοδευτική» θεώρηση της άρνησης της γνώσης. Έκανε αναφορά σε πολλούς δικούς μας και ξένους φιλοσόφους. Όλους τους κατέβαζε στον δικό του γνωστικό παρονομαστή, τη μονόπλευρη μικρότητά του. Είδα ένα ταλέντο στην παραμόρφωση κάθε φιλοσοφικής έννοιας, κάθε γνωστικής αξίας.

«Πρόοδος» προς το τίποτα

Πρόοδος: μία αφηρημένη έννοια που δεν σέβεται ούτε τον εαυτό της. Δεν παρουσιάστηκε ποτέ ειλικρινά μπροστά στο κοινό της. Δεν έδειξε ποτέ την καταγωγή της, ούτε εξηγεί το «προ» σε ποια «οδό» στέκει μπροστά, ούτε σε ποια γνωστικά μονοπάτια οδεύει, ούτε μας ανοίγει κάποια «οδό», ούτε μας οδηγεί σε κάτι σταθερό, ούτε έχει τη θέληση και τη δύναμη να συντηρήσει αυτό το κάτι δικό της. Μόνο «ούτε» και «δεν» κουβαλάει πάνω της. Ο κοινός νους, δεκαετίες τώρα, δεν μπόρεσε να βρει ησυχία εξαιτίας της. Καταπατάει με ένα «ούτε» και ένα «δεν» κάθε προσπάθεια συντήρησης της γεύσης της ζωής, σβήνει κάθε τάση προς την ανώτερη γνώση.

Οι αξίες του Χθες για τον «προοδευτικό» νου μοιάζουν με ένα ξεπερασμένο τίποτα. Ό,τι δεν πιάνουν οι αισθήσεις του, απλώς δεν υπάρχει. Ό,τι δεν χωράει στη στενή ορθολογικότητά του, είναι σκότος, κηρύσσεται εχθρικό. Σκοπός της ύπαρξής του είναι μόνο η συντήρηση του μίσους και της έχθρας προς κάθε ανησυχία που προσπαθεί να ανοίξει μια οδό προς τον κόσμο των αξιών. Κάθε φορά που ο κοινός νους ανακάλυπτε έναν πρόδρομο αποφυγής από τον βούρκο, ερχόταν η «πρόοδος» και έκλεινε το πέρασμα για μια ανώτερη οδό. Πώς μπορεί να επιβιώσει μια καλή πρόοδος, μια θέληση να διατηρήσει τη γεύση της ζωής, του παλιού καλού καιρού, και κάθε τάση για να μην χαθεί μια νόστιμη γεύση ζωής μέσα σε έναν πνευματικό βούρκο και μια γνωστική άρνηση; Ευτυχώς, υπάρχουμε, έστω και έτσι σακατεμένοι, χάρη σε κάποια φωτισμένα μυαλά που συντήρησαν μια παράδοση, μια κρυμμένη θέληση.

Στο Μεγάλο Χθες και σε κάθε χθες φορτώθηκε αυτή την κατεβασμένη συνείδηση με υποσυνείδητο μίσος. Ο κοινός νους φοβάται να κοιτάξει κατάματα το χθες, απαγορεύεται να το γνωρίσει. Και σήμερα δεν ξέρει σε ποια εποχή του χρόνου βρίσκεται, τι αξίες να επιδιώξει!

Ειλικρινά, αδελφικά, παρακαλούμε τους προοδευτικούς ανήσυχους. Τους ζητάμε να μας δείξουν, ως κήρυκες της προόδου, σε ποιον τομέα της ζωής έκαναν πρόοδο: Στην αναγνώριση της ζωής; Στις αρετές, την ελευθερία, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη ή τη δημοκρατία, που τη μεταχειρίζονται σαν πιπίλα; Σε ποιον τομέα της γνώσης της ζωής έκαναν πρόοδο: την ψυχή, το πνεύμα, τη συνείδηση, το υποσυνείδητο; Να μας δείξουν έναν στόχο της εσωτερικότητάς τους. Τι πιστεύουν, τι επιδιώκουν με τα υπεραισθητήρια όργανά τους, αν τα γνωρίζουν και αν τα αξιοποιούν. Να μας δείξουν τα μυστικά περάσματα για την οδό που διέσχισαν μέχρι να πετύχουν τη δική τους «αλήθεια», και εμείς θα τους ακολουθήσουμε.

Εμείς το δηλώνουμε: Την θέλουμε την πρόοδο του ατόμου, την εσωτερική του εξέλιξη. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν μέσα μας πολλές οδοί που οφείλουμε να τις ανοίξουμε, να τις φωτίσουμε, να τις διαπεράσουμε. Αναζητάμε το φως για να βρούμε τον στόχο μέσα σε αυτό το τούνελ της αβεβαιότητας. Και μέσα από αυτή την προ-οδό, την εσωτερική, ο κάθε ανήσυχος που έμαθε να λύνει τα μυστήρια της εσωτερικότητας να δηλώσει μπροστά στον εαυτό του: Αξίζει να ερευνάς τη ζωή.

Θέλουμε και κάτι «χειρότερο»: Να συντηρήσουμε αυτό το κάτι, όπως τη ζωή μας. Να πούμε με περηφάνια: Άξιζε πολύ αυτή η διαδρομή, αυτή η πρόοδος. Και έτσι, στρέφοντας το βλέμμα από τον έξω κόσμο στη μέσα ζωή, να βρούμε το αληθινό: αξίζει κανείς να ζει. Ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο: η ζωή βρίσκεται ανάμεσα σε δύο δόγματα που δελεάζουν, ένα της πίστης και ένα της γνώσης, γιατί και η γνώση, ως επιστήμη, μετατράπηκε σε νέο είδος δόγματος, που μας ωθεί πάντα προς τα έξω μας.

Ό,τι λέμε, το ζήσαμε.

Με τις λέξεις πρόοδος, ανάπτυξη και ευημερία μεγαλώσαμε. Μέσα σε αυτές τις εννοιολογικές παραλλαγές, ζήσαμε τη γνωστική και πρακτική μηδένισή τους, το σβήσιμό τους. Βιώσαμε την ικανότητά τους να συντηρήσουν τη ζωή χαμηλά. Ζήσαμε την ακμή, την παρακμή και τον εξευτελισμό τους. Τα βιώσαμε αυτά τα ιδεολογικά τερτίπια από πρώτο χέρι. Ήταν όλα άδεια από γνωστικό φορτίο και κενά από ηθική αξία. Κάθε θεατρίνο που παίζει ακόμα αυτούς τους ρόλους, οφείλουμε τουλάχιστον να τον αποφεύγουμε.

Ζούμε περίεργες εποχές. Οι αξίες του σήμερα, που εμείς οι ίδιοι επιτρέψαμε να μας κυριαρχήσουν, μας αποτρέπουν από τον στόχο της έρευνας. Τις αμφισβητούμε, αλλά διστάζουμε να μπούμε στα βάθη τους. Τις χθεσινές τις αρνούμαστε, τις πολύ παλιές τις αγνοούμε, τις μελλοντικές δεν μπορούμε να τις οραματιστούμε. Ή μήπως μπορούμε και το κρύβουμε;

Έτσι όπως καταντήσαμε, μας λείπει η συνειδητοποίηση της ζωής ως διαχρονικής έννοιας και η θέση της γνώσης που κατέχουμε για αυτήν στον πίνακα του χρόνου. Αγνοούμε ότι έχουν μείνει από εμάς τους ίδιους πολλά πνευματικά χωράφια ακαλλιέργητα. Κάθε διανοητική προσπάθεια κατευθύνεται προς τα έξω, τίποτα προς τα μέσα. Συναισθήματα, πιστεύω, αντιλήψεις, ενημέρωση, όλα μπερδεμένα, χωρίς οδηγό, χωρίς στόχο, χωρίς ΝΑΙ και ΟΧΙ. Ικανότητες που έχουν να κάνουν με την ψυχή μένουν ανεκμετάλλευτες, σε ύπνωση ή σε αναμονή. Μέσα σε αυτή τη μαυρίλα, είμαστε, όμως, αισιόδοξοι: Μια αφύπνιση φαίνεται στον ορίζοντα. Γνωρίζουμε. Βρισκόμαστε σε πόλεμο νόησης. Το ζήσαμε αυτό στο πετσί μας. Εμείς το λέμε ψυχοτρονική επίθεση σε κάθε προσπάθεια αφύπνισης. Πολλοί το αισθάνονται, λίγοι το διαισθάνονται…

Είναι γεγονός ότι το καθαρό προϊόν της μέχρι σήμερα «προόδου» ήταν η συντήρηση της πνευματικής κοίμησης, της γνωστικής απαξίωσης της ζωής. Με την άρνηση του Χθες, ξεχάσαμε ότι είμαστε κυνηγοί αξιών. Κάποτε, στους παλιούς καλούς καιρούς, γνωρίζαμε όλο το φάσμα τους, από τις χαμηλότερες μέχρι τις ύψιστες. Το «προοδευτικό» σήμερα μας έμαθε να αρκούμαστε στα μικρά, τα επιφανειακά, να περιοριζόμαστε μόνο στις ανάγκες της επιβίωσης. Ό,τι κάνουν και τα ζώα.

Το ξυπνημένο βλέμμα τρυπάει την «προοδευτική» μαυρίλα και λέει: Βιαστείτε! Είμαστε καθυστερημένοι. Να αποκτήσουμε ξανά τις παλιές συνήθειες ως προς την έρευνα της ζωής, την αναζήτηση των χαμένων αξιών. «Ιδέα δεν έχω», λέει απεγνωσμένα ο κοινός νους. Πού να ξέρει ότι οι ιδέες στέκονται κάπου ψηλά και περιμένουν από εμάς να συντονιστούμε. Τότε μόνο μας έρχονται. Είναι σαν το ραδιόφωνο. Τι να το κάνουμε ένα ραδιόφωνο που δεν πιάνει κανένα σταθμό, όσο μοντέρνο και όμορφο κι αν είναι, αν δεν ξέρουμε να το χρησιμοποιούμε!

Η κατάρα της εποχής μας

Μια εσωτερική ορμή μας διατάζει: Είμαστε συντηρητές των μεγάλων αξιών, εκείνων των άφθαρτων αξιών του μακρινού μας Χθες, απομεινάρια των οποίων μας μετέδωσαν οι γενιές πριν από εμάς. Αυτές τις αξίες θέλουμε για να προοδεύσουμε. Με αυτές που, με νύχια και με δόντια, συντήρησαν οι ανενημέρωτοι γονείς μας και οι αγράμματοι παππούδες, με αυτές που αναγεννήθηκε η δυτική σκέψη. Μήπως γι’ αυτές ο Καποδίστριας θυσιάστηκε για να αναγεννήσει τον νέο μας κόσμο; Είναι αυτές που πορεύονται οι ορθά σκεπτόμενοι άνθρωποι σήμερα ανά τον κόσμο. Θέλουμε να είμαστε προοδευτικοί συντηρητές της ζωής μας. Ν’ αποκτήσουμε ξανά τη χαμένη συνείδησή μας. Αυτός είναι ο στόχος μας.

Συνηθίσαμε να συμβιώνουμε με καθεστώτα και παρακμές. Τούτος, όμως, ο σημερινός είναι πρωτοφανής. Τα παλιά ζητούσαν τη γνωστική, τη συνειδησιακή μας υποταγή. Ο σημερινός όμως ζητάει την παραμόρφωση της ίδιας της φυσιολογίας μας. Γι’ αυτό αναγκαστήκαμε να τα πούμε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η σημερινή έχθρα προς τον άνθρωπο αγγίζει την κυτταρική του δομή, τη θεϊκή πηγή της γνώσης, το ΝΑΙ και το ΟΧΙ. Επιδιώκουν την αιώνια αποβλάκωσή μας. Πολλοί το αισθάνονται αυτό το πρωτοφανές έγκλημα, αλλά λίγοι το κατανοούν. Τα παλιά καθεστώτα άφησαν τη φυσιολογία μας απείραχτη. Πέρασαν το ένα μετά το άλλο, συντηρώντας κοιμισμένη την ενστικτώδη μας ικανότητα για ξύπνημα. Έτσι, έμειναν όλα τους στην ιστορία σαν προσωρινό κακό. Τούτο όμως το τελευταίο σχεδιάστηκε από ανώτερη γνώση, τεχνητή νοημοσύνη τη λένε, και με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνει η σκλαβιά μας αιώνια.

Σε τέτοιους διχαστικούς καιρούς, η σκέψη πηγαίνει αυτόματα στους εργάτες της σκέψης, στη διάνοια. Τι σημαίνει η λέξη διά-νοια; Υπάρχει; Και αν υπάρχει, γιατί δεν εκτελεί το κύριο καθήκον της: την τροφή της ζωής με γνώση; Συμβαίνει κάτι περίεργο: Ο κοινός νους διψάει, πεινάει, αγανακτεί, και η διάνοια δικαιολογείται: «Τον ενημέρωσα», λέει. «Η ίδια η ζωή είναι άρρωστη. Τι άλλο να κάνω;»

Κρίμα! Η διάνοια δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το καθήκον της, και ο κοινός νους έχασε την εμπιστοσύνη του σ’ αυτήν. Αυτό λέγεται παρακμή. Είναι η κατάρα της εποχής μας. «Προοδεύσαμε» τόσο πολύ, που ο κοινός νους έχασε την εμπιστοσύνη στους εργάτες της σκέψης: την πολιτική, το κράτος, την επιστήμη, και τώρα είναι υπό αμφισβήτηση η πίστη του στη ζωή, ίσως και στον Θεό… Και αναρωτιέται: «Ποιοι εγκληματίες αρρώστησαν τη ζωή;»

Η ζωή είναι άρρωστη

Τα βλέπει αυτά από μακριά το άγριο βλέμμα και απορεί: Τι θα πει «η ζωή είναι άρρωστη»; Όταν ζωή = γνώση, σημαίνει ότι η γνώση είναι άρρωστη. Είναι αυτό δυνατόν; Αρρωσταίνουν τα ιερά, τα αιώνια; Γιατί δεν παραδέχεται ο εργάτης της σκέψης με ειλικρίνεια ότι το προϊόν του έργου του είναι η πηγή της παθογένειας; Τα παραμορφωμένα προϊόντα της σκέψης του προκαλούν τη νόσο, τη διχόνοια.

Με δυσκολία δεχόμαστε το αξίωμα ζωή = γνώση. Δεν δέχεται, όμως, η «προοδευτικότητά» μας ότι η ζωή έχει πολλές διαστάσεις και είναι αναγκασμένη και η γνώση να την ακολουθήσει σ’ αυτή τη δύσβατη οδό – πρόοδο. Να σύρει τη σκέψη στην Παλιά οδό της αυτογνωσίας.

Αυτά είναι τα λυπηρά των εργατών της σκέψης. Η διάνοια παρακολουθεί αδύναμη τις εξελίξεις, ανίκανη να δεχτεί ότι το καθήκον της δεν είναι να ενημερώνει ή να ερμηνεύει τα γεγονότα. Αυτό που οφείλει να βρει, όπως ένας γιατρός, είναι τα αίτια της νόσου, τα αίτια της παρακμής, που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε κάθε κύτταρο της κοινωνίας και μουδιάζει ένστικτα και πνεύματα. Αυτό είναι ένα είδος γνωστικής χρεωκοπίας ή, καλύτερα (να το παραδεχτούμε μεταξύ μας) φιλοσοφική ανυπαρξία, άρνηση της θέλησης για ανώτερη γνώση.

Δυστυχώς, «προοδεύσαμε» τόσο, ώστε βρεθήκαμε κάποια στιγμή αναποδογυρισμένοι. Τον ρόλο του κεφαλιού τον έχουν πάρει τα κάτω μέρη του σώματος. Έχει χαλάσει η φυσιολογία της σκέψης μας. Και το χειρότερο είναι ότι αυτά τα μέρη πιστεύουν ότι είναι στη σωστή πλευρά της βιολογίας, της ηθικής, της ιστορίας. Αναρωτιέται το ξυπνημένο βλέμμα: «Μπορεί αυτή η αναπηρία να αντικρίσει σωστά τον εαυτό της, τη ζωή, τα καθήκοντά της, το ιστορικό χρέος;» Μπορεί να μας εξηγήσει τα αίτια της πνευματικής ανεπάρκειας; Γιατί καταλήξαμε από χώρα του Φωτός σε αποικία γνωστικού χρέους και πνευματικών ερειπίων;

Η αναποδογυρισμένη έρευνα

Έρευνα: τι σημαίνει αυτή η λέξη-έννοια; Κάτι βαθύ του νου μας, κάποιο έρεβος του νου. Διείσδυση στο σκότος της εσωτερικότητας, όπου βρίσκεται η θάλασσα της γνώσης. Δυστυχώς, όπως πολλές άλλες λέξεις, έχασε και αυτή το περιεχόμενό της. Σήμερα εννοείται σαν να προσπαθείς να διεισδύσεις στα έγκατα της μαφίας, του εγκλήματος ή της πολιτικής διαπλοκής-διαφθοράς. Ένα σκηνικό αυτής της έρευνας: «Έπιασαν εκείνον τον διάσημο που σκότωσε έναν άλλο διάσημο της νύχτας, ο οποίος είχε σχέση με κάποιον άλλο που έχει σχέση με τον τάδε υπουργό». Και πάει λέγοντας… Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την «έρευνα» της διαπλοκής. Ξεκινά από έναν απλό υπάλληλο, πάει σε έναν επιχειρηματία, σε βουλευτή, ευρωβουλευτή… Το ατελείωτος σκότος της πολιτικο-κοινωνικής μαυρίλας. Έρευνα, όμως, λέγεται και να διεισδύσεις στα βάθη του Είναι σου, να βρεις τις χαμένες αξίες του χθες και του σήμερα.

Ποια έρευνα να διαλέξουμε; Με την πρώτη θα βρεις έγκλημα, τιμωρία, διαπλοκή. Με τη δεύτερη θα βρεις τον αληθινό σου Εαυτό, ιδανικά και σκοπό ζωής. Η γοητεία, όμως, της δημοσιογραφικής αποκάλυψης μας παρασύρει όλους. Με τη δύναμη της συνήθειας, έγινε εξάρτηση, ναρκωτικό. Η διάνοια, όμως, οφείλει να αντισταθεί σε αυτή τη γοητεία. Να αντιστρέψει τη νοητική διαστρέβλωση, την αφύσικη κατάσταση της έρευνας. Όπως ο Οδυσσέας με τις Σειρήνες. Άλλη είναι η αποστολή της. Οι αιτίες αυτού του αφύσικου είναι αντικείμενο της έρευνάς της. Το σκηνικό, όμως, είναι χτισμένο. Η διάνοια πέφτει θύμα μιας καλοστημένης παγίδας.

Δυστυχώς, πολύτιμη ενέργεια των εργατών της σκέψης ξοδεύεται για ειδήσεις. Η ενημέρωση σβήνει καθημερινά το θάρρος και τη δύναμη των ανήσυχων για αληθινή έρευνα, τη δίψα του κοινού νου για αξίες. Λίγο κάθε μέρα, μέχρι που φτάνει στη νάρκωση. Καμία απάντηση στην ατελείωτη αναμονή του κοινού νου, καμία αναφορά στο «γιατί αξίζει να ζεις». Ο κοινός νους βλέπει την ανικανότητα των εργατών της σκέψης και αναρωτιέται: «Τι έχουν περισσότερο από μένα; Μόνο περισσότερα διαβάσματα, καλύτερη ενημέρωση, τίτλους». Μπορεί, όμως, το διάβασμα, έτσι όπως κατάντησε, η παραμορφωμένη ενημέρωση και η ερμηνεία των γεγονότων να λύσουν το πρόβλημα;

Με την εντατική ενημέρωση, χάσαμε τη χαλαρότητα της σκέψης. Εκείνη την αιώνια στάση που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας: «Να μην κάνω τίποτα. Απλά να βρω μια ήσυχη γωνιά να τα λέω με τον εαυτό μου». Αυτό κάνανε οι παππούδες μας στις δύσκολες καταστάσεις της επιβίωσης. Αυτό έκανε ο Σωκράτης πριν από κάθε συνάντηση-διάλογο. Σήμερα, αυτό το λέμε διαλογισμό. Ήταν νόμος της φύσης μας: Ο διαλογισμός προηγείται του διαλόγου.

Όλοι μπλεγμένοι γύρω από αυτές τις ανεπάρκειες. Μαλλιά κουβάρια. Κανένα βλέμμα προς τα πάνω, προς τα μέσα… Και ξανά αναμονή, σύγχυση, ανευθυνότητα… Καμία θέληση για αυτοσυγκέντρωση στον στόχο, καμία τάση για ενδοσκόπηση. Η διάνοια ανίκανη να δώσει νόημα και σκοπό στην έρευνά της. Ο πολιτισμός μας! Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Μεταχειριζόμαστε τη λέξη και σβήνουμε την έννοια, όπως κάνουμε με κάθε αξία. Όλοι παραδομένοι, με τα χέρια ψηλά μπροστά σε μια ανεπάρκεια, ανικανότητα, αιχμάλωτοι μπροστά στον εχθρό: την «πρόοδο» μας… και κάποιον άλλο που δεν μπορούμε να τον αναφέρουμε…

Μετά, όπως είναι φυσικό: συμφέροντα, διαπλοκή, παρανομία και, πάνω απ’ όλα, το κορυφαίο αποτέλεσμα των εργατών της σκέψης: κρατική ανεπάρκεια. Έτσι, οι εργάτες της σκέψης παρακολουθούν αμήχανοι το «προοδευτικό» χάος, και η ενημέρωση παίρνει μεγαλύτερη αξία μπροστά στα μάτια τους και στην ίδια την αντίληψη του κοινού για τη διάνοια. Η μαύρη είδηση κυριαρχεί στην κοινή ατμόσφαιρα και στον κοινό νου. Η ψυχοτρονική επίθεση καλά κρατεί: μούδιασμα, ανικανότητα, κοίμηση. Η φαυλότητα κάνει τους γνωστούς της κύκλους. Συνεχίζεται η παθογένεια. Έτσι αλλάζουν καθημερινά οι έννοιες. Όλα προς τα κάτω: Ενημέρωση σημαίνει να σφυρίζεις αδιάφορα για το τι συμβαίνει στη ζωή. Γνώση σημαίνει να παλεύεις για επιβίωση με την κατεβασμένη σου συνείδηση.

Όλα μπερδεμένα.

Είναι αυτονόητο ότι το καθήκον της διάνοιας δεν είναι η ενημέρωση του κοινού. Η ενημέρωση έχει τους εργάτες της. Γιατί μπερδεύουμε τους ρόλους; Η διάνοια οφείλει να ξυπνάει τα ένστικτα του κοινού, να του δείξει την τροφή, να του ανάψει ένα φως. Τις ξεχασμένες αξίες της ζωής ζητάει ο κοινός νους από αυτήν, γι’ αυτό διαμαρτύρεται, φωνάζει: «Θέλω εφαρμοσμένη αλήθεια, ελευθερία σκέψης και γνωστικής πίστης, θεϊκό δίκαιο και πολλά άλλα αληθινά».

Μα πού βρίσκεται αυτή η «καταραμένη» αλήθεια και τα τέκνα της; Αυτή, από τη φύση της, είναι κρυμμένη. Καθήκον της διάνοιας είναι να τη βγάλει από το σκότος του μέσα, στην επιφάνεια, πρώτα της συνείδησής της. Μετά, να κάνει τα σχέδιά της για εφαρμογές στη ζωή. Μπορεί, όμως, να κολυμπήσει σ’ αυτές τις φουρτουνιασμένες, σκυθρωπές θάλασσες; Να βάλει ξανά τους παλιούς ιστορικούς τίτλους στις νέες «αξίες», να δείξει τη σωστή πλευρά της γνώσης, «γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε»: τη σωστή πλευρά της ιστορίας…

Δυστυχώς, μέσα στη φιλοσοφική ανυπαρξία, όλα είναι πιθανά. Να είμαστε σωστοί: Φιλοσοφία είναι η γνώση της ψυχής. Αν αυτή δεν υπάρχει, δεν υπάρχει άλλο είδος γνώσης να την αντικαταστήσει. Αν δεν γνωρίζουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη μορφή της γνώσης, τότε όλα τα υπόλοιπα είναι μάταια. Είναι θλιβερό το ότι η διάνοια δεν ασχολείται πια με φιλοσοφικές έννοιες. Και όταν αναφέρεται σ’ αυτές τις έννοιες, αντιγράφει, δεν παράγει. Αναγκάζεται να σχολιάζει γεγονότα, νέα ή παλιά. Αυτό είναι το μοιραίο που μας παρασύρει όλους προς τα κάτω.

Τι δουλειά έχει η διάνοια να ασχοληθεί με την πολιτική, την ιστορία, τις επιστημονικές ειδικότητες ή τη θρησκεία και όλα τα συνακόλουθα; Καθήκον της είναι να τα κρίνει αυτά από τη φιλοσοφική σκοπιά. Κάπου από ψηλά. Να είμαστε ξεκάθαροι μεταξύ μας. Διάνοια δεν είναι αυτή που μιλάει με ωραία λόγια. Διάνοια είναι αυτοί που σκέφτονται τα βάθη των αιτιών, των εννοιών και της ύπαρξης. Αυτοί είναι αναγκασμένοι να μιλήσουν σήμερα για τις ανώτερες έννοιες των πραγμάτων. Να ξεμπερδέψουν τις έννοιες. Η αλήθεια, όσο και αν πονάει, πρέπει να ειπωθεί. Είναι ανάγκη της εποχής. Η χωροχρονική στιγμή επιτάσσει σε κάθε σκεπτόμενο να αναλάβει τις ευθύνες του. Το great reset και όλα τα επακόλουθα, μπροστά σε αυτό το καθήκον, είναι φιλοσοφικές αηδίες.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε το έγκλημά μας: Εξαφανίσαμε τους σοφούς μας. Από εκείνη τη στιγμή που οι πρόγονοί μας έσβησαν φιλοσοφικά. Παρουσιάστηκαν στο προσκήνιο πολλά φιλοσοφικά ρεύματα, χρώματα, από τα οποία λίγα ταιριάζουν με τους κρυφούς μυστικούς κώδικες της ύπαρξής μας, την οποία φροντίζουν κάποιοι που γνωρίζουν τι μας συμβαίνει. Απλά, λαϊκά, ενημερωτικά: μας κοροϊδεύουν, μας δουλεύουν. Τι άλλο περιμένουμε από το να ξυπνήσουμε; Είναι νομοτελειακό. Αν η διάνοια δεν αντιληφθεί τον όρο φιλοσοφία σε όλες τις διαστάσεις της, λογικό είναι η κοινωνία να πάει κατά διαόλου.

Το γνωστικό κατέβασμα συνοδεύεται ιστορικά από κοινωνική εξαθλίωση. Μνημόνια λέγονται σήμερα τα δεινά που σχεδιάζουν κάποιοι και συνοδεύουν τη γνωστική μας ξεφτίλα. Η γνωστική ανεπάρκεια συνοδεύεται με αμφισβήτηση και χάσιμο κυριαρχικών δικαιωμάτων. Όταν το δικαίωμα το χάνεις θεωρητικά, μετά από λίγο το χάνεις και πραγματικά.

Τον ηλίθιο τον κάνεις ό,τι θέλεις.

Θα το πούμε για πολλοστή φορά: Τον ηλίθιο τον κάνεις ό,τι θέλεις. Τον κάνεις σκλάβο, δίνοντας όσα δικαιώματα ταιριάζουν με την ηλιθιότητά του ή όσα επιθυμείς εσύ, ως κυρίαρχος, να του παραχωρήσεις. Τον κοροϊδεύεις με ψίχουλα, επιδόματα και ελεημοσύνες, προσφέροντάς τα σαν ευημερία και πρόοδο. Και μετά του λες να σε ψηφίσει, γιατί έτσι είναι ο κανόνας της «δημοκρατίας». Ποιας δημοκρατίας; Υπάρχει δημοκρατία για τον σκλάβο; Δυστυχώς, αυτό είναι το σημερινό δράμα του νεοέλληνα. Η πιο παραλλαγμένη μορφή του είδους μας που γνώρισε η ιστορία. Να γελάς και να κλαις, να πονάς και να ελπίζεις για μια γιατρειά που αιώνες τώρα αναμένεται.

Όταν δεν είσαι γνωστικά ικανός να υπερασπιστείς το δίκιο σου, άλλα δίκαια και άλλες δικαιοσύνες θα επιβληθούν πάνω σου, με μοιραία αποτελέσματα. Θα σου επιβληθεί το αγγλικό, το ναυτικό, το αφρικανικό, το ισλαμικό και όποιο άλλο επιδιώκει να κυριαρχήσει πάνω σου. Αν παραιτηθείς από την ιδιοκτησία σου, είτε αυτή είναι οικόπεδο, σπίτι ή γνωστική περιουσία, κάποιος άλλος θα έρθει να την κατακτήσει. Η φύση δεν δέχεται το κενό. Αυτό συμβαίνει πάντα. Αυτή είναι η κατρακύλα, η πτώση της φυλής μας. Αν συνειδητοποιήσουμε και δεχτούμε αυτό το μοιραίο λάθος που κάναμε με τον εαυτό μας, τότε ανοίγει ο δρόμος να αποκτήσουμε τα χαμένα, καταπατημένα, κλεμμένα χωράφια της γνώσης και της Γης μας. Επιστροφή στις αξίες ονομάζεται. Γι’ αυτό χρειάζεται να ανακαλύψουμε τις κρυμμένες αξίες, να τις φωτίσουμε με γνώση: για να επιβιώσουμε.

Τα καθήκοντα της διάνοιας

Ζητείται η ολοκλήρωση του πολίτη, αλλά, πρώτα απ’ όλα, αυτό το καθήκον οφείλει να το εκτελέσει η διάνοια στον ίδιο της τον εαυτό. «Η ζωή είναι γνωστικός πόλεμος με την άγνοια», έλεγαν οι πρόγονοί μας, και μετά απ’ αυτόν τον πόλεμο έρχονται όλοι οι άλλοι. Αν δεν έχεις την ικανότητα να παλέψεις στη γνωστική αρένα, οι άλλοι πόλεμοι είναι χαμένοι. Η διάνοια έχει καθήκον να ψάξει και να βρει την αλήθεια, όσο βαθιά κι αν είναι κρυμμένη, για κάθε περίσταση και κάθε γεγονός, και, σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, να πορευτεί ο κοινός νους.

Αυτό είναι πάντα το καθήκον της διάνοιας: το πέρασμα του κοινού νου από την κοιμισμένη χειραφέτηση στην ικανότητα αξιολόγησης, κριτικής σκέψης. Ο κοινός νους είναι το φυτώριο της αυριανής διάνοιας. Έτσι ήταν παλιά. Ο κοινός νους είναι όπως η Γη της Δη-Μητρας και της Περσεφόνης… Την φροντίζεις, τη σπέρνεις και σε θρέφει με τα προϊόντα της. Υπάρχει ένας άλλος νόμος που λέει πως όταν η πίστη και η θέληση του κοινού είναι ισχυρές, μετατρέπουν καταστάσεις, φέρνουν στο προσκήνιο τα κατάλληλα γεγονότα, παρουσιάζονται οι κατάλληλοι «τρελοί» που ξέρουν να οδηγούν σωστά τα ένστικτα του καλλιεργημένου κοινού νου. Είναι όπως οι μέλισσες που, από «το τίποτα», αποκτούν βασίλισσα.

Σήμερα, αυτές τις καταστάσεις τις λένε κβαντικές. Παλιά τις λέγαμε θεϊκές ή ψυχική αλληλεπίδραση. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Το συλλογικό υποσυνείδητο λειτουργεί αυτόνομα, όπως παλιά, που ο τσομπάνης, ο γεωργός, είχαν έμφυτη τη σωστή κρίση. Μπορεί να μην έγραφαν βιβλία, αλλά κατείχαν την ενστικτώδη ικανότητα να διακρίνουν το αληθές από το ψευδές.

Πολλοί μιλούν για αφύπνιση. Την θεωρούν ανώτερο στόχο. Ναι, είναι, αλλά για μας η αφύπνιση είναι το μέσο: να ανησυχήσουν οι κοιμισμένοι και να ξυπνήσουν οι ανήσυχοι. Αυτό επιδιώκουμε, μέχρι ο κοινός νους να γίνει φυτώριο για τους εργάτες της σκέψης. Όπως είναι λογικό, η δίψα του κοινού νου για γνώση μεταφέρεται στη νέα γενιά. Πολύ κόπο και χρήμα ξοδεύει ο κοινός νους για να σπουδάσει τα παιδιά του. «Να γίνετε ικανοί για τη ζωή», τους λέει, ακριβώς όπως μας έλεγαν και εμάς οι αγράμματοι γονείς μας. Επενδύει για να τα κάνει εργάτες της γνώσης-ζωής. Τα παραδίδει στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, να μάθουν να καθοδηγούν τον εαυτό τους, τη ζωή.

Τελικά, βγαίνουν σπουδαγμένοι εργάτες της πληροφορίας ή της τεχνολογίας. Χάνονται μέσα σε μία ειδικότητα. Καταλήγουν άνθρωποι-επάγγελμα, υπηρέτες ενός συστήματος που τα καταναλώνει. Να είμαστε σαφείς: Οι γονείς μας, οι αγράμματοι, έμαθαν αυτοδίδακτα ένα επάγγελμα και το εμπλούτιζαν καθημερινά με αυτοσχεδιασμούς και αξίες. Αυτό το «κουσούρι» το μετέδωσαν σε μας: «Να μην είστε ποτέ ευχαριστημένοι με το σήμερα. Αύριο οφείλετε να κάνετε κάτι καλύτερο». Μας μάθαιναν και κάτι άλλο: «Να σέβεστε τον δυνατό στο σώμα και ακόμα περισσότερο τον δυνατό στο νου. Να λυπάστε τον αδύναμο και να μισείτε την αδυναμία». Δεν τολμούσαμε να χτυπήσουμε ή να αρρωστήσουμε. Το μάλωμα θα πήγαινε σύννεφο. Κάθε σωματική βλάβη θεωρούνταν αδυναμία χαρακτήρα, ανικανότητα.

Ήμασταν υποχρεωμένοι να είμαστε πρώτοι στα παιχνίδια και πρώτοι στα μαθήματα, να γυμναζόμαστε σκληρά και να σκεφτόμαστε βαθιά. Ήταν ένας άγραφος νόμος της επιβίωσης. Η απόκλιση από αυτό τον κανόνα ήταν σαν αναπηρία.

Ευτυχώς, το γνωρίζουμε πλέον ότι η μονόπλευρη παιδεία αλλάζει τον άνθρωπο. Από τις σπουδές βγαίνουν νέοι με κομματιασμένες γνώσεις μέσα στην ειδικότητά τους. Την υγεία, τον άνθρωπο, τη γνώση, τη ζωή τα βλέπουν όλα κομματιασμένα. Είναι ειδικοί παντογνώστες μιας μικρότητας. Ποτέ δεν τους μάθανε να βλέπουν το τρίπτυχο ζωή-γνώση-άνθρωπος στην ολότητά του. Ανήκουμε στον πολιτισμό που αρνείται την ολοκλήρωση της ύπαρξης και μισεί το σήμερα που ο ίδιος χτίζει.

Ζητάμε να ξαναμπεί η γνώση στη ζωή

Πρώτα απ’ όλα, η παιδεία να αποκτήσει τη χαμένη παιδικότητά της και η υγεία τις χαμένες ενεργειακές της δυνάμεις, διαστάσεις. Το κύριο καθήκον της ιατρικής: να μεταφερθεί από την πάλη με τη νόσο στην αναγέννηση της χαμένης φυσιολογίας μας, τη μη νόσο. Μετά, τα «προϊόντα» τους, οι ολοκληρωμένες αντιλήψεις, να δίνουν τροφή, γεύση ζωής στην πολιτική, στην οικονομία, στη διπλωματία και σε όλους τους τομείς της ζωής. Η κρατική οντότητα να πάρει την υπόσταση που της αναλογεί από το πεπρωμένο της. Να μοιάσει με Ολοκληρωμένη Ανθρώπινη Οντότητα, που φροντίζει τη ζωή.

Ο κόσμος που χτίζουμε είναι η εικόνα της διάνοιάς μας, του οράματός μας. Είναι και αυτό μία ενστικτώδης ικανότητα ή, καλύτερα, μια άσκηση. Δεν έχει να κάνει με διαβάσματα. Είναι μια ψυχική παραστατική πράξη. Μία δίνη, μια ενεργειακή πάλη. Το ξυπνημένο βλέμμα τις έζησε αυτές τις καταστάσεις και ζητάει κάτι άλλο: Θέλει την είδηση που θρέφει τη συνείδηση, θέλει τη συνείδηση που συνεργάζεται με το υποσυνείδητο, και τα δύο μαζί να θρέψουν το ένστικτο της αναζήτησης της αλήθειας. Αυτό το ένστικτο συνειδητοποίησε ότι η συνείδησή μας δεν είναι δεδομένη, είναι μεταβλητή, πολύ λίγο επηρεάζεται από την είδηση. Κάθε αλλαγή της είναι εσωτερική υπόθεση.

Η ενημέρωση γι’ αυτήν έχει άλλη φύση. Την αναζητά πέρα από τα γεγονότα, πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, γιατί εκεί κρύβεται η ουσία των πραγμάτων. Την θέλει να ταυτίζεται με το Είναι του. Θέλει να αφομοιώσει την κακή είδηση: Αυτός είναι ο στόχος, η εντολή. Να στρέψει την προσοχή του από την είδηση στη γνώση. Ζητάει την ενημέρωση που προετοιμάζει τον κοινό νου για αναδίπλωση της σκέψης. Πρώτη φάση: ο κοινός νους να δεχτεί τη διαφορά, μετά να μην τρομάζει από έννοιες όπως ανώτερος σκοπός, υψηλό ιδανικό, το γνώθι σ’ εαυτόν, το μεγαλείο του μέσα μας. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να δούμε τη δημοσιογραφία σαν διασκέδαση και τη γνώση σαν βιολογική ανάγκη. Τότε, οι επιστήμονες να γίνουν δημοσιογράφοι, να μεταφέρουν τον κοινό νου από το αφήγημα στο καθήκον. Μετά από αυτό, καθήκον της νέας δημοσιογραφίας θα είναι να συμβάλει στην επιστροφή του κοινού νου στις αξίες. Αυτό, στην ουσία, δεν είναι καθήκον, είναι αποστολή. Η ενημέρωση να συμβάλει στην αφύπνιση και στην ανησυχία των κοιμισμένων.

Θέλουμε ενημέρωση για όλα τα θέματα και κάνουμε ερωτήσεις στα βάθη του Εαυτού μας για να πάρουμε απάντηση. Και ξέρετε ποια είναι η απάντηση; Κάποια στιγμή θα τα πούμε και αυτά… Προς το παρόν, ζητάμε από την ενημέρωση να μας εξηγήσει μόνο τα αίτια της γνωστικής και πολιτικής ανευθυνότητας. Μέχρι η ενημέρωση να συμβαδίζει με τον ελεύθερο Λόγο, και αν δεν το κάνει αυτή, θα το κάνει η δίψα του κοινού νου, και αν δεν το κάνει ούτε αυτός, θα το κάνει η ανώτερη γνώση, η προσέγγιση της Αληθείας. Είναι το πιο όμορφο καθήκον. Ο κοινός νους θα ξυπνήσει…

Δύναμη, Φως!

Αντώνης Αργυρής

13.06.2025