Θα παραγάγουμε ξανά σοφία; (Πρώτο Μέρος)

Θα παραγάγουμε ξανά σοφία;

(Πρώτο Μέρος)

Το ψέμα σταυροπόδι στη ζωή μας.

Φίλε! Σε συνέχεια των προηγούμενων επικοινωνιών μας και της σύντομης συνάντησής μας, όπου καταφέραμε να βάλουμε κοινό παρονομαστή στις έννοιες, οφείλουμε να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στα αίτια της παρακμής μας. Σε παρακαλώ, ενημέρωσέ με αν υπάρχουν «αλλεργίες» κατά την ανάγνωση. Το «φάρμακο» είναι λίγο δυνατό και μπορεί να προκαλέσει παρενέργειες στη συνείδηση. Πιστεύω ότι έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε την κοινή μας προσπάθεια.

Στην κατάσταση που βιώνουμε, τίποτα δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε όπως φαίνεται. Όλα είναι σχεδιασμένα με λεπτομέρεια. Εμείς, όμως, είμαστε απόντες από αυτή τη διαδικασία. Η φαινομενικότητα που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση, πίσω από την οποία κρύβονται μελετημένες κινήσεις που επιδιώκουν τη συντήρηση της υποτέλειάς μας όσο εμείς κοιμόμαστε.

Η ψευδαίσθηση, η ψευδής αίσθηση (το λέει η ίδια η λέξη), το ψέμα και τα παράγωγά του έχουν θρονιαστεί και κάθονται σταυροπόδι στη ζωή μας. Αυτό, όπως είναι φυσικό, ξεκινά από τη φιλοσοφική παρερμηνεία των εννοιών, συνεχίζεται με τη στείρα παιδεία, την πολιτική εφαρμογή της γνωστικής διαστρέβλωσης και καταλήγει στην προσωπική μας πορεία. Η Αλήθεια και η εφαρμογή της στη ζωή απουσιάζουν από την καθοδήγηση κάθε απόφασης, συλλογικής ή προσωπικής. Ακολουθεί η παραβίαση κάθε «νομιμότητας», γιατί απλώς αυτή δεν υφίσταται, δεν ακολουθεί κανένα δίκαιο. Ο πολίτης καταλήγει ανειλικρινής απέναντι στον εαυτό του και στο κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν βρίσκει τίποτα στον περίγυρό του που να τον εκπροσωπεί και να νοιάζεται για αυτόν. Τι φταίει; Ο κοινός νους, το κοινό συναίσθημα ή η κοινή διαίσθηση; Πού να απευθυνθούμε; Ποιο μέρος του κοινού να γυμνάσουμε, να εκπαιδεύσουμε;

Κάθε σκοτεινό περιβάλλον που παραμένει αφώτιστο για χρόνια ή αιώνες, για τον περίγυρο γίνεται μισητό ή ανύπαρκτο. Όταν κάποιος τολμήσει να εισχωρήσει σε αυτό και ανάψει έστω ένα μικρό φωτάκι, τότε πολλοί θα δουν τι συμβαίνει μέσα του, τι κρύβει αυτό το μυστήριο. Αν δεν φωτιστούν οι έννοιες των πραγμάτων, κάθε προσπάθεια και κάθε όμορφη ρητορική καταλήγει σε αστοχία ή ιδιοτέλεια. Αυτή η στάση δεν ανήκει στην ελληνική πλευρά της γνώσης και της ηθικής.

Το καθήκον της διάνοιας κάθε εποχής είναι να ερμηνεύει τις φιλοσοφικές έννοιες και να τις συνδυάζει με τις ανάγκες του κοινού, να του θέτει τα κατάλληλα «μαθήματα» συντηρητικής προόδου. Πρώτα, όμως, οφείλει να λύσει τα γνωστικά αινίγματα της εποχής της, γιατί κάθε εποχή έχει τα μυστικά της περάσματα προς τη γνώση. Η πνευματική κατοχή δεν εξηγείται ούτε φεύγει με ορθολογικά χάδια και ανακυκλωμένα λόγια. Χρειάζεται πνευματικός αγώνας, στρατηγική και τακτικές γνωστικής κίνησης.

Για να γίνει αντιληπτό αυτό το κακό που μας έχει βρει, το οποίο αναγκαζόμαστε να υποστούμε στην πιο ακραία του μορφή, οφείλουμε να ανατρέξουμε στον τομέα της γνώσης που ερευνά τη διαφορά των ουσιών από τις φαινομενικότητες, της αλήθειας από τις πλάνες που αφορούν τη ζωή μας. Ίσως αυτός ο τρόπος να μας εξηγήσει τις αιτίες που φτάσαμε στην μοντερνα κατάντια μας, ίσως να μας ξυπνήσει. Πρέπει να μπουν προσεκτικά στο λεξιλόγιο της διάνοιας «παράξενοι» όροι: μυστήριο, μυστικισμός, μυσταγωγία. Η ίδια η ζωή μας είναι ένα μυστικό πέρασμα στη φαινομενικότητα, επιφορτισμένη με το καθήκον της έρευνας αυτού του περάσματος, μέχρι να αντιληφθούμε ότι η φαινομενικότητα είναι η μητριά των αισθήσεών μας και ο πατέρας της υποτέλειάς μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να ξεπεράσουμε αυτόν τον συνειδησιακό γρίφο, αυτό το εμπόδιο.

Ελληνικότητα η ελληνοφάνεια!

Οι ανάγκες της επιβίωσής μας μάς υποχρεώνουν να οδηγούμε τη σκέψη μας σε «απαγορευμένα» τοπία έρευνας, σε μια διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Και ποια μπορεί να είναι αυτή η αντίληψη, αν όχι το μεγαλειώδες έργο των προγόνων μας, από τους οποιους ισχυριζόμαστε ότι προερχόμαστε και οφείλουμε να ξαναποκτήσουμε ανάλογες ικανότητες; Όμως, με πίκρα διαπιστώνουμε ότι δεν παράγουμε πια σοφία. Αυτό είναι το Α και το Ω της πτωσης μας. Γιατί; Αυτή η απάντηση μας κοστίζει πολύ, πολύ ακριβά. Ευτυχώς, ξέρουμε τι λέμε. Είμαστε υπεύθυνοι για την «τρέλα» μας.

Ας γίνουμε για λίγο γιατροί συνειδήσεων, γιατί το θέμα έχει να κάνει με την πνευματική μας υγεία, με τα ιερά και τα όσια του είδους μας, την ύπαρξή μας. Πριν όμως από αυτό, οφείλουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να τον ρωτήσουμε ειλικρινά: Ποια είναι τα ιερά και τα όσια της φυλής μας; Αυτή η απάντηση πρέπει να διαπερνά τη συνείδησή μας και να εμβαθύνει στον χρόνο και στο Είναι μας. Προσοχή! Μην μας μπερδέψουν οι ομοιότητες. Με ομοιότητες και ομοιώματα μας αποκόψαν συνειδησιακά, αιώνες τώρα, από τον έρωτα της γνώσης, από την ικανότητα να παράγουμε αξίες. Επαναλαμβάνω: Να προσέξουμε τις ομοιότητες! Όταν λέμε συνείδηση, εννοούμε το «αντιληπτικό μας πιθάρι»: Με τι το έχουμε γεμίσει; Με χρυσό ή με απόβλητα; Με αξίες και αλήθειες του Χθες ή με ψέματα και πλάνες του σήμερα;

Όταν λέμε ελληνική συνείδηση, οφείλουμε να σοβαρευτούμε και να κρατήσουμε μια στάση που αρμόζει στο γνωστικό επίπεδο που ανήκει το Χθες μας. Η έλλειψη σοβαρότητας στην συνειδησιακή έρευνα συνοδεύεται από ανευθυνότητα στην πρακτική ζωή. Τα αποτελέσματα τα ζούμε καθημερινά. Ελληνικότητα ή ελληνοφάνεια; Τι ζητάμε;

Εμείς, οι απάτριδες, μάθαμε τους τρόπους και τις διαδικασίες για να αποκτήσουμε εθνική συνείδηση. Κάναμε το «έγκλημα» και ανεβήκαμε πάνω από τον ίδιο τον εαυτό μας για να σβήσουμε τον πόθο για ταυτότητα. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από «προδοσία» της χθεσινής αθωότητας, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε με πίκρα ακόμα και σήμερα. Δεν μπερδεύουμε πια τις έννοιες των όντων με τα ομοιώματά τους. Όταν λέμε ελλαδική συνείδηση, χριστιανική συνείδηση, ελληνοχριστιανική ή παγκοσμιοποιημένη συνείδηση, κλείνουμε ελαφρά το μάτι…

Συνείδηση είναι η έδρα που σου δίνει τη δυνατότητα να αγγίξεις τις ιδέες και την ανώτερη αξία της ζωής, τη γνώση, ή να τις αρνηθείς και να κρεμαστείς πάνω σε ιδεολογήματα, δόγματα και ψεύτικες αξίες, και να γίνεις, όπως πολλοί από μας, μέρος του αιώνιου κατεβάσματος του είδους μας, της υποτέλειας. Για μας, συνείδηση είναι η θέληση να ανήκεις σε έναν κόσμο μεγαλύτερο από σένα. Είναι μια ατέρμονη διαδικασία ζωής-γνώσης που λέγεται συνειδησιακό ανέβασμα ή συνειδησιακή αναδίπλωση. Και, πιο ειλικρινά, είναι γνωστική δύναμη. Σήμερα το λένε ανέλιξη, αφύπνιση…

Το "κρυφό σχολειό"

Η Σοφία, όπως πολλές άλλες αξίες του Χθες μας, συντηρεί ακόμα το όνομά της, αλλά μέσα στην ιστορική πορεία έχει χάσει την έννοιά της. Είναι, όμως, ακόμα και σήμερα γοητευτική, γιατί είναι θηλυκού γένους. Είναι, ωστόσο, πολύ ναζιάρα, θέλει ειδικές συνθήκες για να την προσεγγίσεις και να σε δεχτεί. Είναι σαν το νέκταρ: τα μεταλλαγμένα λουλούδια δεν τα ακουμπάει το μελίσσι. Κυνηγάει την αυθεντικότητα, την ανδρεία και τις αρετές. Είναι, όμως, και πολύ «θετική». Υπό ειδικές συνθήκες μεταμορφώνεται σε «θετική επιστήμη».

Θέλει, όμως, το θεωρείο και το εργαστήριό της. Για να την κατακτήσεις, οφείλεις να τη βιώσεις, διαφορετικά γίνεται βία, όπως ο έρωτας. Το θεωρείο της είναι η ίδια η ζωή και λίγα μυρωδάτα διαβάσματα. Το εργαστήριό της είναι ο άνθρωπος, η φύση του με όλες τις διαστάσεις της και η ίδια η Φύση με τη μεταφυσική της νοστιμιά, την κβαντικότητά της. Το εργαλείο της: το ίδιο το σώμα μας, αλλά περισσότερο το χέρι μας, το εργαλείο των εργαλείων, όπως έλεγαν οι παππούδες μας.

Τα κονδύλια και οι επενδύσεις είναι δευτερεύοντα για αυτήν. Ζητάει, όπως στον έρωτα, μια καθαρή φωλιά, ένα «κρυφό σχολειό», για να εκφραστεί και να γευτεί τα μυστήριά της, να απολαύσει τα ιερά προϊόντα της ζωής: τη γνώση και τον έρωτα της γνώσης. Αυτό το ονομάζει Ακαδημία. Για να γίνει αποδεκτή από τον κοινό νου, ζητάει ένα Αμφιθέατρο, ένα Μαντείο και μία Βουλή. Το ένα να καθαρίζει συνειδήσεις, το δεύτερο να προνοήσει τα μελλούμενα και το τρίτο να εφαρμόσει την ελεύθερη βούληση: την ολοκλήρωση της ζωής μέσω της γνώσης.

Το άγραφο δράμα της εποχής μας

Με πίκρα διαπιστώνει κανείς ότι ζούμε την πιο παρακμιακή περίοδο. Η χώρα μας μετατράπηκε σε τόπο κομπίνας και διαφθοράς. Καταναλώνει τις αξίες που η ίδια γέννησε, γι’ αυτό έχασε την αξία της μπροστά στον ίδιο της τον εαυτό. Δεν μπορεί να παράγει νέες αξίες και ιδανικά, γιατί βρίσκεται εκτός αυτού του «χώρου», τρώει τη «σάρκα» της. Η ανικανότητα των εργατών της σκέψης να θρέψουν την κοινωνία με ιδέες και η επιφανειακή έρευνα σπρώχνουν τη ζωή, την πολιτική, το συλλογικό υποσυνείδητο στην πιο εύκολη αξία: το κυνήγι του υλισμού, με τα γνωστά επακόλουθα.

Η ανηθικότητα κυριαρχεί. Ας εξηγηθούμε: Η διαφθορά και η ιδιοτέλεια δεν είναι η αιτία της πτώσης, αλλά το αποτέλεσμα της πνευματικής ανεπάρκειας και της «προόδου προς το πουθενά». Κανένα όραμα, καμία προνοητικότητα, κανένα σχέδιο για το πού οδεύει η ζωή. Καμία φροντίδα αν αυτή ακολουθεί τα βήματα της γνώσης. Ή μήπως ακολουθεί ό,τι αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια;

Η απώλεια οράματος αναγκάζει το κοινό να επιδιώξει την πιο εύκολη αξία, και επειδή το είδος μας από τη φύση του κυνηγάει παθιασμένα τις αξίες, ταυτίζεται με τις αξίες που η παιδεία του ορίζει ως τέτοιες. Και το χειρότερο είναι ότι κάθε τάση αποφυγής αυτής της «προόδου» θεωρείται τρέλα, συνωμοσιολογία. Οι αγύμναστες ψυχές, τα αδούλευτα ένστικτα, είναι φυσιολογικό να καταλήξουν σε μια άβυσσο.

Η αθωότητα στην έρευνα των αξιών σπρώχνει ακόμα και τους ορθά σκεπτόμενους στην υλιστική αβεβαιότητα, την παρανομία. Το φαινομενικό μετατράπηκε σε πανδημία, έγινε «λογικό», συνηθισμένο. Οι αρρώστιες του πνεύματος, όμως, είναι κολλητικές. Η στείρα δημόσια γραφή-λόγος και το ακάθαρτο εμπόριο κατεβάζουν κάθε αξία στο επίπεδο του συναλλάγματος. Στην παντοδυναμία τους υποκύπτει κάθε ανησυχία και τάση για ανύψωση της ζωής στο επίπεδο που ταιριάζει με το είδος μας.

Αυτό είναι το άγραφο δράμα της εποχής μας. Το βλέπουν και χαίρονται οι σχεδιαστές, γιατί συντηρούν τη μικρότητά μας, την κοίμησή μας. Αυτό το δράμα πρέπει και οφείλει να το λύσει η τέχνη, να καθαρίσει τη βρομιά. Όχι η τέχνη που μιμείται την τεχνογνωσία, αλλά η τέχνη που γνωρίζει την αληθινή φύση της ύπαρξης. Δυστυχώς, της λείπει και αυτής η προνοητικότητα, η μαντική ικανότητα. Να εξηγηθούμε: Δεν είναι μαγεία. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο «προνοώ», το «προβλέπω», το «οραματίζομαι» και τη μαγεία; Και αν «κατά λάθος» ξαναμπεί η μαγεία της γνώσης στη ζωή, τι θα γίνει;

Η πολίτικη βούληση ως κατάρα

Είναι εμφανές ότι με την πολιτική ασχολούνται κάθε μέρα όλο και χαμηλότερες συνειδήσεις, και συνήθως άψυχες. Το δυστύχημα είναι ότι αυτοί οι τύποι είναι ορκισμένοι και δυσκίνητοι. Ο κοινός νους και το κοινό συμφέρον είναι ο αντίπαλός τους. Το καθήκον τους είναι το ναι να το μετατρέψουν σε όχι, την αλήθεια σε ψέμα, τη φτώχεια να την παρουσιάσουν ως ευημερία. Είναι τα συνειδησιακά πιόνια του «θεού» στον οποίο ορκίστηκαν. Προσπαθούν να δηλητηριάσουν τη φύση, το νερό, τον αέρα, την τροφή, το πνεύμα, το υποσυνείδητό μας. Επιμένουν να νοθεύουν κάθε εθνική τάση που επιδιώκει να δραπετεύσει από τον βούρκο που έχουν χτίσει. Ζητούν την ηθική μας εκμηδένιση, την επικράτηση του μη φυσιολογικού τρόπου σκέψης και ζωής.

Ευτυχώς, αυτή η αντιπαλότητα (εχθρότητα) γίνεται καθημερινά όλο και πιο αισθητή. Αρκετές από τις ψυχές μας όμως συντήρησαν τη φυσιολογία τους, αφυπνίστηκαν και μας ταρακουνούν. Μας λένε ότι πίσω από τους ορκισμένους τρέχουν ακόμα οι χρήσιμοι ηλίθιοι, που δεν επιδιώκουν καμία αλλαγή ή άνοδο. Έχουν εντολή να φροντίζουν τον στόχο: τον διεφθαρμένο, τον κομπιναδόρο, τον απατεώνα. Δυστυχώς, οι στόχοι τους είναι πολλοί και παντού. Χωρίς να το θέλουν, εξυπηρετούν το υπάρχον κατέβασμα. Αυτό τους θρέφει, τους δίνει μεροκάματο. Όσο περισσότερη μαυρίλα διαφημίζουν, τόσο περισσότερη αξία παίρνουν στα αγύμναστα μάτια του κοινού και στα αφεντικά τους. Με ακόμα μεγαλύτερη λεπτομέρεια εξυπηρετούν τη μαυρίλα.

Οι πολλοί αποφεύγουν να αναρωτηθούν πώς και γιατί οι άρχοντες παίρνουν τις αποφάσεις που καθορίζουν τις τύχες μας. Από ποια αισθήματα κυριαρχούνται; Από ποιο ηθικό στοιχείο διακατέχονται όταν εκτελούν το καθήκον τους; Ποια είναι η κινητήρια δύναμή τους; Επιβουλή, υποβολή ή αυθυποβολή; - γιατί ελεύθερη βούληση δεν διακρίνεται πάνω τους. Ποια είναι τα αίτια αυτής της καταραμένης πολιτικής βούλησης;

Είναι σαφής η αντίφαση μεταξύ κοινού αισθήματος και πολιτικής βούλησης, καθώς και η αντιπαλότητα μεταξύ κοινής λογικής και πολιτικών αποφάσεων. Αυτή ξεπερνά τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Τα αίτια της υπερβαίνουν την κοινή μας αντίληψη για τη ζωή. Αν ήταν διαφορετικά, θα τα είχε λύσει ο ίδιος ο κοινός νους. Αλλού βρίσκεται το αίνιγμα, αλλού το καθήκον. Ζητείται άλλη δημόσια γραφή, άλλος δημόσιος λόγος!

Η "τρέλα" της τέχνης

Γιατί ντρεπόμαστε να διεισδύσουμε στα βάθη της πολιτικής βούλησης, στο υποσυνείδητό της; Γιατί διστάζουμε να προβλέψουμε την απελευθέρωση από αυτό το τέρας; Ώστε να δούμε ένα καθαρό αύριο, γνωρίζοντας τα αίτια αυτής της αντιπαλότητας; Εδώ ο δημόσιος λόγος σηκώνει τα χέρια ψηλά. Χρειάζεται η επέμβαση της τέχνης, ή καλύτερα η «τρέλα» της τέχνης. Μπορεί να εκτελέσει αυτό το καθήκον; Μπορεί να εισχωρήσει στα βάθη της πολιτικής και επιστημονικής αψυχίας; Να σατιρίσει το μίσος, να γελοιοποιήσει την πολιτική αρνητικότητα;

Επειδή η επιστήμη και η δούλα της, η πολιτική, εξειδικεύτηκαν, οφείλει και η τέχνη να εξειδικευτεί «αντιεπιστημονικά», να εισχωρήσει στα έγκατα της ανήθικης έρευνας, όπως οι άξιοι αστυνομικοί όταν κυνηγούν τον εγκληματία. Η επιστήμη και η πολιτική κρύβουν μέσα τους πολλά κακοποιά στοιχεία του πνεύματος. Η τέχνη οφείλει να αποκτήσει τις ειδικότητές της, για να εξυπηρετήσει το βασικό της καθήκον: την κάθαρση από την αβεβαιότητα της σημερινής έρευνας. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο «αμάρτημά» της, ίσως η αποστολή της. Αν έβλεπε την κατάσταση της τέχνης ο Αριστοφάνης, σίγουρα θα ανατρίχιαζε. «Πηγαίνετε τα κύτταρά σας στο αμφιθέατρο! Τι περιμένετε;», θα έλεγε σατιρικά, ίσως και με ειλικρινή ειρωνεία.

Και θα συνέχιζε: «Είσαι ηθοποιός και παίζεις θέατρο για τους άλλους, ενώ δεν έμαθες να παίζεις θέατρο με τον εαυτό σου. Δημιουργείς ήθος για τους άλλους, όταν δεν γνωρίζεις ότι το θέατρο και η ηθική είναι δίδυμα αδέρφια; Εμείς βγάλαμε από τον εαυτό μας τη μάσκα του μυστικισμού και φορέσαμε τη μάσκα του ηθοποιού, και μ’ αυτή σατιρίσαμε κάθε κατάχρηση της γνώσης.»

«Απόγονοί μου! Η γνώση γεννήθηκε στη φύση, πέρασε από το Αμφιθέατρο και τώρα κλείστηκε μέσα σας. Μήπως πρέπει να επιστρέψει ξανά στον προορισμό της; Πότε θα αποκτήσετε ξανά τη δύναμη του λόγου, το ηθικό σθένος να πάτε τη γνώση εκεί που της αρμόζει από τη φύση της;»

«Μια μετάφραση είναι όλο κι όλο, μια θαρραλέα επιστροφή στον Εαυτό σας. Να δείτε το αμφιθέατρο σαν ψυχοθεραπευτικό ιατρείο, σαν βιολογικό καθαρτήριο από τα δεινά της φαινομενικότητας, σαν μοντέρνο υπόνομο των ψυχικών αποβλήτων. Ευτυχώς, έχουν απομείνει κάποια από τα αμφιθέατρά μας. Δεν μπόρεσε το μίσος και ο χρόνος να τα καταστρέψει όλα, γιατί ήταν σίγουροι ότι δεν θα ξαναζωντάνευε η μαγεία του θεάτρου, η τέχνη της ψυχοκάθαρσης… Μπορείτε, απόγονοί μου, να το κάνετε αυτό;»

Θα παραδοθούμε, η θα μείνουμε Άνθρωποι!

Είναι σαφές ότι η πολιτική δεν αποζητά πια την κοινωνική ή την οικονομική εξουσία πάνω μας. Αυτή την έχει εξασφαλίσει με διάφορους παράξενους τρόπους. Ζητά πάση θυσία τη συνειδησιακή εξουσία. Τι θα κάνουμε; Θα την παραδώσουμε κι αυτήν, θα παραδοθούμε; Ή θα μείνουμε άνθρωποι; Αυτή είναι ακόμα μία ευθύνη όλων μας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η στασιμότητα είναι ενάντια στη φύση. Οι νόμοι της φύσης, όπως και της ψυχής, είναι νομοτελειακοί…

Αυτό το δίλημμα παρουσιάζεται σήμερα μπροστά στα πράγματα. Σε αυτά που φαίνονται, αλλά πιο δυνατά σε αυτά που δεν φαίνονται, αυτά που φέρουν ενέργειες και γνωστικές προκλήσεις που ήταν χαμένες, και αξίες που στέκονται σε αναμονή, σε κατάσταση stand-by. Δυστυχώς, το είδος μας έχει το «προνόμιο» να έχει δύο είδη εχθρών: τους φυσικούς, που τους γνωρίζουμε όλοι, και τον πνευματικό, που τον αποφεύγουμε όλοι…

Η αληθινή έρευνα θέτει «τα τρελά» καθήκοντα στον εαυτό της. Εξηγεί πρώτα τα αινίγματα της ύπαρξής της και μετά του πολιτικού υποσυνείδητου, τα καθαρά αίτια της νοσηρότητας. Είναι αποδεδειγμένο ότι κάθε μυστήριο που εξηγείται, καταπέφτει. Κτίζει τη «γνωστική παράσταση» για να βρει το πέρασμα, να λύσει τα μυστικά στηρίγματα του βαθέως κράτους. Ερευνά και βγάζει στην επιφάνεια του κοινού νου, ξεγυμνώνει την καταραμένη «πολιτική βούληση» που παρουσιάζεται σαν τέρας μπροστά σε κάθε θέληση για αλήθεια, σε κάθε δίψα για δίκαιο, σε κάθε στόχο για το αύριο. Κάπως έτσι έχτισαν την Πολιτεία, τη Δημοκρατία, οι πρόγονοί μας.

Το σύνθημά μας: Προσευχηθείτε συχνότερα και πιστέψτε το: Δύναμη, Φως!

Μέχρι σύντομα να έρθει η μέρα της γιορτής για να πούμε με χαρά:

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ! (...από τον κακό μας εαυτό…)

Αντώνης Αργυρής

(Συνεχίζεται)

09.07.2025