Θα παραγάγουμε ξανά σοφία; (Δεύτερο Μέρος)

Θα παραγάγουμε ξανά σοφία; (Δεύτερο Μέρος)

Το δυνατό κίνητρο

Φίλε! Πριν προχωρήσουμε, οφείλω να ζητήσω προκαταβολικά την κατανόησή σου για κάθε δυσκολία στην ανάγνωση του κειμένου. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, όμως, δεν βρήκα άλλη λύση πιο κατάλληλη, άλλο τρόπο έκφρασης... Δεν θέλω να γίνω θήραμα για τους ανόμοιους, θέλω να δώσω ελπίδα στους ομοίους.

Είναι γεγονός ότι, όταν ακούγεται η λέξη Ελλάδα, υπονοείται σοφία, και όταν λέγεται σοφία, θυμίζει Ελλάδα. Αυτό ισχύει για όλους τους ανήσυχους, ανεξαρτήτως καταγωγής, εκτός από εμάς. Δυστυχώς! Όπου κι αν πάμε ανά τον κόσμο, ιδίως στην Ανατολή, υποκλίνονται στο χθες μας, κι εμείς απορούμε! Τι το περίεργο βρίσκουν πάνω μας;... Τη φάτσα μας ή το καλό μας πουγκί; Ερχόμαστε σε αυτά τα μέρη για να γνωρίσουμε κάτι από το δικό τους χθες, κι αυτοί, μέσα από το δικό μας σήμερα, βλέπουν κάτι στο χθες τους... Περίεργο. Πολύ περίεργο!

Στη Δύση συμβαίνει το αντίθετο. Αποφεύγουν προσεκτικά να προσέξουν τα αξιόλογα απομεινάρια πάνω μας. Ο λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος, στον οποίο υποτίθεται ότι ανήκουμε, επιδιώκει να χαλάσει τα θεμέλια του οικοδομήματος του. Αρνείται τις αξίες πάνω στις οποίες μεγάλωσε και κυριάρχησε. Η παρία που κυβερνά την Ευρώπη αρνείται πεισματικά το πρόσφατο χθες της και τις αξίες που της χάρισε η Ανατολή της. Δεν αναφέρει ούτε την Αναγέννησή της ούτε τη Γέννησή αυτής της αναγέννησης. Την θεωρεί κι αυτήν ξένη. Ίσως με το δίκιο της, γιατί ποτέ δεν είδε ότι πίσω από την Αναγέννησή της υπάρχει μια γέννα, ένα χθες, το οποίο δεν επιθυμεί πια να συνδέει με κανένα δικό της παρελθόν. Είναι χειρότερη από αχαριστία η στάση της.

Αναρωτιέται το ζώο μας: Αξίζει να είμαστε τέτοιου είδους Ευρωπαίοι; Όταν η ίδια η Ευρώπη αρνείται πεισματικά την πατρότητά της, όταν οδεύει σίγουρα προς την παρακμή της; Γιατί να την ακολουθήσουμε; Άρα, η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας.

Αν δεν συνειδητοποιήσουμε τα αίτια της περιέργειας και της υποτίμησης των ξένων, αυτά τα ερωτηματικά θα σβήσουν, και μαζί τους και το δυνατό κίνητρο για εμάς. Το αμύητο σήμερα κλείνει προσεκτικά αυτό το κίνητρο, αυτό το κεφάλαιο. Υπάρχουμε, όμως, χάρη σε αυτό το «ελάττωμα» των προγόνων, που εμείς το διώχνουμε κι αυτό μας ακολουθεί. Η ίδια η μοίρα μας διατάζει. Είμαστε καταδικασμένοι να γνωρίσουμε το Χθες μας!

Να εξηγηθούμε:

Όταν λέμε «το ζώο μέσα μας», εννοούμε το πιο ζωηρό στοιχείο που διαθέτουμε, εκείνο το αυτοκινούμενο ον που μας ακολουθεί παντού και γνωρίζει τα πάντα για εμάς, και πολύ πέρα από εμάς. Γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε; Είναι μέρος της ψυχής μας. Το ζώο μετατρέπει τα συναισθήματα σε ορατή κίνηση, το χώρο σε αριθμούς, το χρόνο σε αίσθηση. Αυτό μας κάνει αισθητή την ενέργεια των συναισθημάτων, η οποία μας δείχνει το καλό και το κακό, και πέρα από αυτά. Όλα είναι δόνηση, συχνότητες και συντονισμός με την αλήθεια που αναζητάμε. Η εικόνα: Δεκάδες στόχοι για ανακάλυψη. Το βίντεο: Ατελείωτες έννοιες και μνήμες, χαμένες στο χρόνο.

Η ψυχή μας μιλάει... Χαίρεται, γιατί βρήκε παρέα στο ζώο μας. Το όμοιο και το διαφορετικό, το υποκειμενικό με το αντικειμενικό μιλούν, εκφράζονται με κύκλους. Σε τέτοιες ενδοσκοπικές παραστάσεις, που έχουν άμεση σχέση με το άπειρο, ο χώρος και ο χρόνος παίρνουν άλλη μορφή. Τότε, όταν λες σοφία, κατανοείς έρευνα παρέα με το ζώο. Όταν λες ψυχική έρευνα, αυτομάτως κατανοείς σοφία. Όταν λες Ελλάδα, η σκέψη επεκτείνεται στο σύμπαν. Η σοφία, όμως, δεν χαρίζεται. Παράγεται μέσω δινών ενεργείας, ψυχικών τελετουργιών.

Οι «παππούδες» μας, παρέα με το ζώο τους, ανακάλυψαν τον φιλοσοφικό τρόπο σκέψης, γιατί είχαν το σθένος να ερμηνεύσουν θεωρητικά τις παραστάσεις με το αόρατο Είναι τους, και μετατράπηκαν σιγά σιγά από βοσκοί σε σοφούς, σε ποιητές. Δεν έχουν, όμως, στη φυσιολογία τους διαφορά από τους αγράμματους βιολογικούς παππούδες μας, που πάλευαν αιώνες για την επιβίωση, καταδικασμένοι από καθεστώτα και τυράννους. Τα δόγματα τούς έσβησαν το θάρρος της ερευνάς. Οι ανάγκες της επιβίωσης τούς καταδίκασαν να αποτραβηχτούν από την ιερότητα της ψυχής τους. Η γραμμή αίματος όμως έμεινε ζωντανή. Το σθένος είναι σε αναμονή. Λείπει μόνο η κατανόηση του αόρατου δέντρου: Δωδωναίου ή Δελφικού.

Το ζώο μας δίδαξε πώς να αποφύγουμε τους ριζοσπάστες, να είμαστε ριζολάτρες. Να λατρεύουμε τις ουράνιες ρίζες μας. Τώρα που τις βρήκαμε θέλουμε να τις φροντίσουμε, να τις καλλιεργήσουμε. Αυτός είναι ο σκοπός μας. Εκπαιδευόμαστε πώς να συντηρήσουμε το ιερό Δέντρο του είδους μας. Σ’ αυτό είμαστε καθολικοί συντηρητές, γιατί νιώθουμε αναποδογυρισμένα δέντρα. Βρίσκουμε έτσι την ηρεμία της σκέψης και τον καθαρό στόχο. Είναι ευχαρίστηση το ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε τούτη τη στιγμή. Ξέρουμε πια τι κάνουμε και τι λέμε. Είμαστε συνεπείς με τη νέα συνείδησή μας. Πατάμε γερά με τα πόδια μας στη γη της επαγγελίας. Είδαμε το αύριο να κυριαρχεί πάνω στο σάπιο σήμερα, και η χαρά να περιλούζει το Είναι μας. Η αυτογνωσία μας κυριαρχεί στον χρόνο! Αυτά μας λέει το ζώο μας.

Πώς να δω το Χθες;

Γιατί τα ανήσυχα πνεύματα στρέφονται πάντα προς την Αρχαιότητα; Τι βλέπουν στο Χθες μας; Πώς το βλέπουν; Πώς να δω αυτή τη γνώση που μαγεύει τους πάντες, εκτός από εμάς; Με τα μάτια ενός προχριστιανικού ανθρώπου που προσπαθούσε να συντηρήσει την πλατωνική ομοιότητα διαισθανόμενος ότι χάνεται; Με τα μάτια του Βυζαντινού που κοιτούσε αδιάφορα μια τέτοια ομοιότητα; Ή του Ρωμιού που ντρεπόταν γι’ αυτή την ομοιότητα;

Ή να τη δω με τα μάτια των βραβευμένων ερευνητών που κατάφεραν να κρύψουν την άγνοιά τους πίσω από μια άριστη μίμηση της Αρχαιότητας; Ή μήπως με τα μάτια του σημερινού Ορθόδοξου που προσδοκεί να χτίσει ξανά μια χαμένη ομοιότητα, για να βρει σ’ αυτήν τροφή για το πνεύμα, μια αιτία ύπαρξης; Ή μήπως να τη δω με τα μάτια του αθώου στοχαστή, καλυμμένη από την ομίχλη της ορθολογικότητας και της υλιστικής φλυαρίας;

Ή μήπως με τα γυαλιά του Δυτικού ανήσυχου, που βλέπει τη σχετικότητα του χωροχρόνου ως την ύψιστη βαθμίδα της γνώσης και ό,τι υπάρχει πέρα από αυτή είναι είτε άχρηστο είτε θρησκευτικό; Ή με το μικροσκόπιο του γενετιστή που πειραματίζεται με τη μετάλλαξη των ειδών, με τους αυριανούς βελονισμούς, πιστεύοντας στα δαρβινικά ευαγγέλια, νομίζοντας ότι έχει πάρει τη σωστή θέση απέναντι στη γνώση;

Πώς να μαντέψω τα μυστήρια της Αρχαιότητας; Με τις αισθήσεις, με τη λογική ή την ψυχή; Πώς να λύσω τα αινίγματα της; Με επιστημονική ή με θρησκευτική ματιά, ή μήπως με την πονηριά του ζώου που ξύπνησε;

Κι αν η ματιά μου αποκτήσει το όραμά της, ποια εποχή του αρχαίου κόσμου να λατρέψει; Ποιου «τέρατος» να γίνει μιμητής, ποιου θεού να γίνει λάτρης; Το να γίνεις οπαδός του ενός ή του άλλου δασκάλου είναι δημοκρατική μαγκιά. Ποιος, όμως, απ’ αυτούς λέει την αλήθεια με το όνομά της; Ή μήπως όλοι λένε αλήθεια μέσα στη διαφορετικότητά τους και εμείς δεν τους καταλαβαίνουμε; Ή μήπως η διαφορετικότητά τους είναι στη μορφή και όχι στην ουσία; Ή μήπως και στα δύο; Ποιος να μας μάθει να ταξινομούμε την ουσιώδη διαφορά και τη διαφορά στη μορφή που υπάρχει μεταξύ των σοφών προγόνων, όταν όλοι τους αναζητούσαν την έννοια των πραγμάτων και τις αρετές της ζωής πέρα από τα όρια της αντίληψής μας για τη γνώση, την ζωή;

Θα είμαστε οπαδοί του Αριστοτέλη ή του θεολόγου; Ή κανενός από αυτούς; Θα είμαστε λάτρεις του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη; Του Πλάτωνα ή των προγόνων του; Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με το ζώο μας. Ο Αριστοτέλης δεν μας άνοιξε καμία υπερβατική πύλη. Το ζήσαμε: Ακολουθώντας βήμα βήμα τον Πλάτωνα και τους προγόνους του, γευτήκαμε τη νοστιμιά της σοφίας. Ένας αληθινός κόσμος άνοιξε τις πύλες του. Είδαμε το Χθες μας.

Και αναρωτιόμαστε: Όταν οι πρόγονοι ανεβάζουν τους στόχους της έρευνάς τους στις θείες έννοιες, γιατί εμείς να αρκεστούμε στο μόνο όπλο που διαθέτουμε μέχρι στιγμής, την κακόμοιρη λογική μας; Γιατί να μην θέσουμε στη διάθεση της έρευνάς μας κάτι από την ψυχή, από το βασικό ένστικτο, από το αγύμναστο πνεύμα, από το ζώο μας; Τι μας αποτρέπει; Δεν λέει στον καθένα μας ένας βουβός κρότος πως ό,τι λέγεται ψυχή και θεός έχουν αλληλένδετη σχέση μεταξύ τους, όπως και με την ίδια τη γνώση; Σαν ο ένας να είναι παιδί και ο άλλος πατέρας, ο ένας μαθητής και ο άλλος δάσκαλος;

Όλα αυτά μας υποδεικνύουν κάτι καθαρό, εσωτερικό: Ένα μυστήριο που κρύβεται μέσα μας και είναι πιο αληθινό από την αντίληψή μας για ό,τι θεωρούμε έρευνα, γνώση. Αυτό που δεν έχει να κάνει με εργαστήρια, ερευνητικά κέντρα, ούτε με άστοχα διαβάσματα, ούτε με μιμήσεις. Έχει να κάνει μόνο με τον αληθινό μας εαυτό!

Είμαστε υποψήφιοι Έλληνες

Όταν σταθούμε θαρραλέοι μπροστά στο καθήκον και δούμε ότι αυτή η «τρέλα» απασχολεί κάθε σκεπτόμενο ον, θα καταλάβουμε ότι κάτι συμβαίνει με εμάς τους ίδιους. Όλοι αναζητάμε να λύσουμε τα συμπλέγματα του εσωτερικού σκότους μας – να βρούμε την θαμμένη ελληνικότητά μας, άσχετα από τη γλώσσα που μιλάμε ή το μέρος της γης που πατάμε.

Σε κάποιο σημείο της έρευνάς μας, όλοι γινόμαστε όμοιοι, ανήσυχοι που ζητάμε τον χαμένο μας εαυτό, την Ταυτότητα μας. Είμαστε υποψήφιοι Έλληνες. Γι’ αυτό θέλουμε το μάτι μας να βλέπει επιστημονικά και καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά και θρησκευτικά, μαγικά και ορθολογικά. Θέλουμε το μάτι μας να γίνει «τέρας». Φτάσαμε σε τέτοιο βαθμό αυτογνωσίας, που θεωρούμε χάσιμο χρόνου κάθε αφελή απασχόληση με τα μη αρχαία και την μη φροντίδα του ζώο μας. Μετά από χρόνια άστοχης προσπάθειας, είμαστε πια ώριμοι, έτοιμοι για την αληθινή έρευνα.

Αυτό το παραδέχονται η ειλικρίνειά μας και η αθωότητά μας, υποκινούμενες από κάποια ανώτερη εντολή, από κάτι σαν perpetuum mobile, που μας διατάζει να γίνουμε μάντεις της μοίρας μας, να ζητήσουμε από αυτήν πίστη στο έργο μας και τη γνώση που ακολουθεί. Μας υποχρεώνει να μάθουμε να «χορεύουμε» μαζί της, μέχρι να γλιτώσουμε από τη φλυαρία της πίστης στο πουθενά, στον παπά της ενορίας.

Ποιον να έχω, όμως, ως πρότυπο; Τον θεολόγο, που μέσα στον ασκητισμό του δεν ψαρεύει τίποτα και αναγκάζεται να αρνηθεί το Χθες του; Τον καθηγητή, που αγνοεί κάθε ασκητισμό, αναγκασμένος να κοροϊδεύει τον πρώτο, γιατί δεν βλέπει πάνω του τίποτα χειροπιαστό; Ή τον υπουργό, που, θέλοντας να μεταρρυθμίσει κάθε παιδεία που προηγήθηκε, σβήνει τα ίχνη του χθες και κάθε τάση για γόνιμο ασκητισμό, και μαζί μ’ αυτά το Χθες, που σ’ αυτόν δεν έχει τίποτα να πει;

Έτσι, αναγκασμένος να προσαρμόζει κάθε κοίμηση που επαναστατεί στη δημοκρατική φλυαρία, προσθέτει με κάθε μεταρρύθμιση κι ένα νέο εμπόδιο στην έρευνα της Αρχαιότητας, αφαιρεί από κάθε βλέμμα προς αυτόν τον κόσμο την ορμή για ενδοσκόπηση. Τι πρότυπο να έχει, λοιπόν, ο κακόμοιρος με τα κοιμισμένα ένστικτα, που όλοι, με τον τρόπο τους, φροντίζουν να τον διατηρούν σ’ αυτή την ύπνωση; Μήπως ο ίδιος οφείλει να γίνει πρότυπο; Να ανακαλύψει μέσα του το ζώο, να το ξυπνήσει και να παίξει μαζί του; Να επεκτείνει την σκέψη του σε απάτητα τοπία;

Δελφική παράσταση - προετοιμασία.

Φίλε! Επέτρεψε μου να παρουσιάσω μια «άχρονη» εικόνα: Ας κτίσουμε μια φανταστική σκηνή, μια ονειρική κατάσταση μπροστά σε ένα αρχαίο Μαντείο. Ας κάνουμε μια χωροχρονική μεταφορά ενός αρχαίου πολίτη μπροστά στους Δελφούς. Ένας απλός Αθηναίος αναμένει χρησμό. Στο στόμα του είναι οι δικές μας ερωτήσεις. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια τέτοια νοερή εικόνα; Στην ουσία, τι είναι; Μια ονειρική κατάσταση ή μια Δελφική παράσταση;

Είναι αναγκαίο εδώ ένα μεταφυσικό πέρασμα, το παλιό, ξεχασμένο σκηνικό. Ας φανταστούμε τον εαυτό μας να υψώνεται, να διευρύνει το φάσμα της αντίληψης, να φεύγει. Τότε, με έκπληξη βλέπουμε να αλλάζει η κρίση για τον εαυτό μας, για το φαίνεσθαι, για τα γεγονότα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ζώο μας. Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με τα κριτήρια με τα οποία βλέπουμε το παρελθόν, το μέλλον μας; Ναι, είναι δύσκολο, γιατί μεσολαβεί ο χρόνος. Πώς τα κατάφεραν οι πρόγονοί μας; Οφείλουμε, όμως, να μάθουμε να κρίνουμε τον Εαυτό μας, τον κριτή των πάντων.

Πριν από αυτό, ο θεατρίνος οφείλει να είναι καθαρός, ειλικρινής και με καλή υγεία. Εδώ χρειάζεται δύναμη, απόλυτος συντονισμός με την ερώτηση - αλήθεια. Δεν επιτρέπεται καμία αυτοπροβολή, ζητείται απόλυτη ουδετερότητα και σεβασμός για τον Χώρο και για Τους Πάνω... Μπροστά σε αυτές τις ερωτήσεις, οφείλεις να στέκεσαι «αντιφαινομενικός», διαφορετικά δεν θα αντέξεις τις απαντήσεις.

Ο πολίτης δεν ζητά τις κρυφές συμφωνίες του κράτους με τις εταιρείες, την πηγή της διαφθοράς, ούτε τις μυστικές συμφωνίες μεταξύ κρατών, όπου αμφισβητούνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ούτε τις απόρρητες εντολές από τα γνωστά - άγνωστα κέντρα, ούτε τις περίεργες οργανώσεις, μυστικές λέσχες. Αυτά είναι για μετά.

Τώρα «μετράμε» στους πολιτικούς την ηθική ως ενεργειακό αποτύπωμα, το ψέμα, το μίσος, την πονηριά και όλα τα αρνητικά κίνητρα που τρέφουν οι «μεγάλοι», οι τιποτένιοι προς το κοινό, προς εμάς. «Μετράμε» τα συναισθήματα, τη βούληση, τις εντολές που περί και δίνει ο Άρχοντας μας και οι ακόλουθοι του.

Δεν ζητάμε ούτε την παρεξηγημένη ενημέρωση: Ποιοι κατάργησαν τις αξίες, ποιοι κατέβασαν την ελληνική συνείδηση από την ακμή στην παρακμή, ποιοι κατάργησαν το πνεύμα της αλήθειας, ποιοι έκρυψαν τη γνώση πίσω από μια πλάνη; Αυτά είναι για ακόμα πιο μετά. Ο πολίτης ζητά να βγουν στο φως τα «μικρά».

Φίλε ζήτω και μια φορά την κατανόηση σας.

Δύναμη, Φως! ΚΑΛH ΛΕΥΤΕΡΙA! ...από τον περιορισμένο μας εαυτό...

Αντώνης Αργυρής

25/07/2025

(Συνεχίζεται)

Σε αυτόν τον σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος